به گزارش “ عصر صنعت ” ؛اسکلت خزندگان ماقبل تاریخ مانند پلزیوسارها و ایکتیوسورها (که هیچ‌کدام دایناسور به حساب نمی‌آیند) در همان لایه‌های زمین‌شناسی مانند نفت یافت شده‌اند و ممکن است ذخایر نفتی را آلوده کرده باشند. اما اینکه بگوییم نفت از دایناسورها درست می‌شود مانند این است که بگوییم نان از حشرات درست می‌شود، فقط به این دلیل که گاهی یکی از آن‌ها در آسیاب آرد می‌افتد.
برعکس، یک پلزیوسور پنج تنی که مرده به کف دریا سقوط می‌کند، بعید است برای طولانی‌مدت دست‌نخورده باقی بماند تا به مرحله تبدیل شدن به نفت برسد. جسد این دایناسور در کف دریا مایه‌ی دل‌خوشی موقت ماهی‌ها، سخت‌پوستان و کرم‌ها می‌شود که به سرعت بخش‌های آلی آن را از بین می‌برند. ما امروز هم شاهد این اتفاق برای اجساد نهنگ‌هایی که به بستر دریا می‌افتند، هستیم.
زغال‌سنگ مکان بسیار بهتری برای یافتن فسیل است. در واقع، بسیاری از بقایای گیاهی و حیوانی در درزهای زغال‌سنگ حفظ شده‌اند. اما ذخایر زغال‌سنگ به دوران کربونیفر (یا کَربُنیفِروس) (۳۵۹ تا ۲۹۹ میلیون سال پیش) باز می‌گردند، یعنی چیزی حدود ۵۷ میلیون سال پیش از دایناسورهای اولیه؛ حتی آن فسیل‌های حیوانی که در زغال‌سنگ یافت می‌شوند هم به جای اینکه در خود فرایند شکل‌گیری ذغال‌سنگ نقش داشته باشند، فقط در آن جای گرفته‌اند.