به گزارش “ عصر صنعت ” ؛جشنوارههای مشهوری چون «کن»، «اسکار»، «برلین» و … جملگی مدعی دو اصل هستند؛
۱.حرفهایگری؛
۲.دوری از سیاستزدگی.
اما برخلاف این ادعا و مبتنی بر شواهد و قرائن میتوان به جرات گفت که تکیه و هیاهو بر سر دو اصل بالا، تنها ادعایی مضحک و رسواست.
نگاهی به فهرست آثار برجسته شده در اسکار نشان میدهد که تنها فیلمهایی شانس تحسین این جایزه یا جشنواره را دارند که تطابقی کامل با سیاستهای لیبرالی، به نمایش گذاشته باشند. در همین مراسم اسکار یک فیلم سراغ ندارید که بیرون از ارزشهای لیبرالی به نمایش درآمده باشد یا بدرخشد!
جشنواره برلین نیز به همین شکل. یادمان نمیرود این جشنواره نازیستی، برای محکومین امنیتی در ایران که به قانونگریزی خود میبالند، چه حرمتی قائل میشود و برایشان و بهیادشان، صندلی خالی قرار میدهد تا به اصطلاح یادشان زنده باشد و حرمتشان واجب!
جشنواره کن را مثال میزنم که چگونه در دوره شصت و چهارم خود کارگردان دانمارکی را مجبور به پس گرفتن حرفهای اعتراضی و ضدصهیونیستی خود کرد و حالا همین جشنواره مدعی غیرسیاسی بودن چگونه تریبون به رئیس جمهور همجنسگرای اوکراینی یعنی زلنسکی جیرهخوار و عروسک آمریکایی میدهد تا علیه روسیه داد سخن کند.
مشکلی نیست؛ همه مخالف جنگیم و درد مظلوم را برنمیتابیم. نه با روسیه خویشاوندی داریم و نه اشتراک عقیده. روسیه نیز در کنار دیگر کشورهایی که اگر به منافع ملیمان حرمت گذارند به او حرمت دیپلماتیک روا میداریم. اما موضوع و دغدغه کارگزاران و اهالی کن، نه زدن کشوری استکباری و نه تکه و پاره شدن افراد بیگناه در دو طرف درگیر، بلکه بهانه قرار دادن اختلافات دو دولت برای برکشیدن آمریکا و توجیه سیاستهای توسعهطلبانه ناتوست. تقلای مدیران و سیاستگذاران و اهالی کن، نه برخاسته از درد کودکان اوکراینی که؛ تضعیف رقبای آمریکاست. بگفته دوستی اگر برای اهالی سینمای جهان و گردانندگان کن حقوق بشر و مظلوم و کودک دردمند از جنگ اهمیت داشت؛ چرا این جشنواره همجنسگرا، در طول ۷ سال گذشته کلامی در حمایت از کودکان یمنی به زبان نراند؟ حرفی از کودکان به خون درافتاده سوری و افغانستانی و آوارگی کودکان فلسطینی نزد؟!
پس تردیدی نیست که” کن و کنیها” وقیحانه اشک تمساح میریزند و نقاب و لعابی از حقوق بشر به چهره دارند. این افراد و این جشنوارهها، کاملا محفلی و سیاستزدهاند و رسالتشان چیزی جز القای سیاستهای لیبرالیستی و البته صهیونیستی و توجیه جهانخوارگی و هدم ارزشهای انسانی و الهی نیست.
این جشنوارهها، ادعای غیرسیاسی بودن دارند اما، کاملا در مسیری و رو به مقصدی سیاسی حرکت میکنند و نقش و ماهیت وجودیشان تنها و تنها، ابزار قرار دادن “هنر سینما” در ساحت سیاست منحط دنیاخواهانه آنهاست و لاغیر!